Një zemër e madhe pushoi së rrahuri sot, por jehona e dashurisë së saj nuk do të shuhet kurrë.
Fredi Ademi, vetëm 32 vjeç, ndërroi jetë në mënyrë të parakohshme, duke lënë pas një boshllëk të thellë jo vetëm për ata që e njohën, por edhe për qindra qen që ai i quante “familjen time të vetme”.
Në një kasolle të varfër në Elbasan, larg zhurmës dhe syve të botës, Fredi jetonte me mbi 200 qen endacakë – kafshë që askush nuk i deshi, por që për të ishin gjithçka. Çdo ditë i ushqente, i pastronte, u fliste me ëmbëlsi dhe i përqafonte sikur të ishin fëmijët e tij. Ai vetë nuk kishte familje, nuk kishte pasuri, nuk kishte as rrjete sociale. Kishte vetëm një zemër të madhe – ndoshta më të madhen që kjo shoqëri ka njohur ndonjëherë.
Tragjikisht, u gjet i pajetë mes qenve që i deshi pa kushte, në atë kasolle që e ktheu në strehë dashurie për të braktisurit e botës.
Lajmin e dha miku i tij, Renaldo Morava, i cili e përshkroi si një njeri të rrallë: “Nuk kërkoi kurrë asgjë për veten. Nuk u ankua. Nuk ofendoi. Dhe nuk hoqi dorë kurrë nga kafshët, pavarësisht urisë apo ftohtit.”
Fredi jetoi i harruar nga bota, por sot bota s’mund të bëjë sikur nuk e njohu. Ai nuk bëri zhurmë, nuk doli në lajme për të kërkuar ndihmë, por sot është fjala jonë që duhet të bëjë zhurmë për të.
Pas vdekjes së tij, mbi 200 qen kanë mbetur në mëshirë të fatit. Vera, bashkëpunëtorja e vetme që i qëndroi pranë deri në fund, ka nevojë për ndihmë për të vazhduar kujdesin për ta. Sepse dashuria që Fredi mbolli, nuk mund të shuhet me ikjen e tij.
Sot, ne nuk vajtojmë vetëm një humbje. Ne nderojmë një njeri të rrallë. Një shpirt që kishte kaq pak, por dha më shumë se çdokush prej nesh.
🕊 U prehsh në paqe, Fredi. Shembulli yt është një dritë në errësirën e një bote që shpesh harron ç’do të thotë të duash pa interes.
